بالا بلند...

ای بالا بلندِ قصه هایِ بی انتها

شب شد دوباره باز...

مهتاب بر مدار تابش خویش عیان گشت

و تو همچنان پرده نشین خانقاه خویشی

گرچه مقرّم به زشتی دنیای خویش و زیبایی قصه های تو

اماکاش شبی از پیکر داستانکها بیرون آیی

بنشینی کنار بساط مختصر ما 

لقمه نانی و جرعه آبی

نوازشی و دلجویی ....ما از شما ...شما از ما...نمیدانم

بشوییم غبار چشم ....سیاهی دل

آه چه حسن همجواریست آن شب

.

.

رشته های خیالم به بلندای شب یلداست ...تمامی ندارد

گویا دارد سحر میشود......... و من همچنان از شبهای با تو میگویم 

اءلیس صبح بقریب...؟؟ایا صبح نزدیک نیست ؟؟

اللهم عجل لولیک الفرج