اینجا شب یعنی آغاز ریتم حیات
خدایی میشود ، حریم حیاط خانه
شب که می شود عطر محبوبه شب از لبه دیوار سرک میکشدُ
پای نهالهای جوان بید ارام میگیرند
خانه ام مرکز ثقل هستیست ،
آنگاه که نور ماه به اب حوض کوچک پیوند میخوردُ و نورش بر در و دیوار می رقصد
گِله ها باشد برای بعد ....
ببین چه زیبا نسیم به پای پیراهن گلدار میپیچد
گاهی همین تصویر رویایی میشود ناجی احساس های نم زده ام
گِله ها باشد برای بعد...
زندگی تماشایست.....
اصلا دلم میخواهد....کودک شوم
با همان چادر گل قرمز بلند که نصفش را زیر بغل جمع میکردم
با همان کفش پاشنه بلند مادر که انگشتانم لیز میخورد میچسبید به جلوی کفش
اصلا دلم میخواهد ....چادرم زیر پا بیاید و بخورم زمین...گریه ام را قورت دهم
بلند شوم و دوباره راه بیفتم
همان زنبیل قرمز دوست داشتنی را بردارم از باغچه نعنا بچینم
عروسک مو بورم را در جیب بذارم و هی حواسم باشد که نیفتد
گل سرم لیز بخورد و زیر لب غر غر کنم و موهایم را محکم کنم
اصلا میخواهم کفشهای مادرم را پرت کنم و پا برهنه بروم
آهای روزگار اعتراضی هست؟
((هیچکدام از آرزوهای کودکی پشیمانی نداشت
جز همین بزرگ شدن))
اینکه خوراک فکری یه شخص از کجا و چه جوری تامین بشه موضوعی هست که هرچند ما
بهش بی توجه هستیم اما شاید مهمترین و کاربردی ترین اصل شکل گیری شخصیت و تربیت هست
وقتی جایی به نام مغز هست که عملی به نام تفکر و تعقل رو انجام میده مسلما نیاز به تغذیه و اطلاعات خام داره واسه پردازش...
به مناسبت 10 فروردین با تاخیر :
راز همان واژه ایست که چشم کودکی هایمان برق می زد از نامش
و صدایمان اهسته میشد برای گفتن :من یه راز دارم
چه پشت چشمی نازک میکردیم و چه قندی آب میشد در دل بقیه
راز مثل گنج بود
.
.
و حالا چندیست اسم راز که می آید دوباره چشم کودکی هایم برق میزد
