یکی از آسیبهای دینداری که به وفور مشاهده میشود،برداشتهای شخصی و غیر اصولی از حوزه های مختلف دینی است
شاید بااین مثال موضوع روشن تر شود:
برای معالجه بیماریهای جسمی و روحی به مختصص
رجوع میکنیم.
برای مشورت در امور مختلف زندگی به صاحب نظران
در اون حوزه مراجعه میکنیم.
اما در حوزه دینداری به راحتی برای خودمان نسخه
میپیچیم و یا حتی توصیه های غیر اصولی اطرافیان راسرمشق قرار میدهیم
عمدتا این نوع برداشتها شالوده اعتقادی قوی
ندارند
و برداشتهای بسیار رحمانی یا بسیار سطحی به ما
میدهند
در حالی که این امر باعث شکل گیری ذهنیتهای غلط و
در نتیجه منجر با یک عمر حرکت در مسیر غلط
می شود.
حال بگذریم از عواقب اخروی....
این سهل انگاری در امر دین شناسی و عدم رجوع به
اسلام شناسان و متخصصان این حوزه شاید محصول تجدد گرایی و دنیا خواهی صِرف باشد...
به عنوان مثال توحید به عنوان رکن رکین اسلام
نیازمند تعاریف و تذکرات و معارف خاصی است
چه آنکه اگر سنگ اول را کج بنهیم مسیری سراسر
کژی به مقصد ثریا داریم!
اغلب ما در همین گام اول کج فهمی ها و بد فهمی
های خاص خودمان داریم که شاید ریشه بهانه جویی ها و اضطرابهاو گاها اعتراضات ما به
ذات اقدس الهی باشد
مخلص کلام:
دین شناسی حقیقی باید از مجاری صحیح و
به صورت یک نیاز مبرم به صورت فردی و اجتماعی پیگیری شود
