یه وقتی مینوشتم که خونده بشه
الان از نوشته های بی مخاطب بیشتر لذت میبرم
یه وقتی دنبال مخاطب چند صدتایی...چند هزارتایی بودم
اما الان چهار نفر که بفهمن چی میگم برام بسه
اخیرا"کوتاه نوشتن و کم گفتن" بیشتر آرومم میکنه
چقدر عوض شدم!
پ ن:اینجا اینقد خلوته میشه حرفهای خصوصی زد:)
مشرق نگاهت را از من مگیر
باور کن غروب می شوم
رسم خورشیدو آفتابگردان را دیده ای ؟
من همان آفتابگردانِ نگاه توام
دنیایم تکیه به شانه تو دارد
حالا فهمیدی چرا در دوریت اینقد آوار است دنیایم ؟
به مناسبت 10 فروردین با تاخیر :
راز همان واژه ایست که چشم کودکی هایمان برق می زد از نامش
و صدایمان اهسته میشد برای گفتن :من یه راز دارم
چه پشت چشمی نازک میکردیم و چه قندی آب میشد در دل بقیه
راز مثل گنج بود
.
.
و حالا چندیست اسم راز که می آید دوباره چشم کودکی هایم برق میزد
